Faktycznie – może i byłoby lepiej, gdyby film kończył się mniej optymistycznie, ale wydaje mi się, że on właśnie miał nieść prostą nadzieję. Nie jest to kino familijne, już raczej etniczne, jeśli poszukujemy jakiejś łatki. Żeby zrozumieć przesłanie trzeba by chyba lepiej poznać specyfikę świata, wierzeń i kultury Maorysów. A przede wszystkim znać ich obecną sytuację społeczną w realiach Nowej Zelandii. Nie sądzę, żeby były im potrzebne akurat pesymistyczne zakończenia. To skromne w gruncie rzeczy kino daje nadzieję, bo jest proste, szczere i trochę naiwne. I bardzo dobrze.

Jak wyżej - prostota, szczerość, magia. Dla mnie również uniwersalność. Czego chcieć więcej?

Bardzo dobrze napisane, film nie tyle ma być rozrywką dla całej rodziny, co ukazaniem niszczejącej lokalności w dzisiejszych czasach globalizacji. Może dla oglądającego niektóre przesądy są głupie, może postawa Koro bezwzględna, ale taka była tradycja przez dziesiątki lat...i mimo tego, że kultura masowa wchłania całą etniczność to jednak autor filmu doszedł do wniosku, że przyda się obraz dający jakąkolwiek nadzieję. Bo istnieją jednak osoby, które wierzą w pewne tradycje i obyczaje oraz je kultywują.

film powstał na podst.powieści pod tym samym tytułem-współczesność przeplata się z mitem o Paikei przodku Maorysów,który przypłynął na wielorybie do Nowej Zelandii z legendarnej wyspy Hawaiki:
"Wieloryb należy do świata rzeczywistego czy nierzeczywistego?Do obu.Jest znakiem jedności,którą kiedyś stanowił świat.Jest pępowiną łączącą przeszłość z teraźniejszością,rzeczywistość z fantazją.Należy do obu części świata.A jeśli zapomnieliśmy o tej jedności, to już nie jesteśmy Maorysami"

więc myslę,że się mylisz,bo ten film jest pełen magii...